1. Bjork – Biophilia Το ξωτικό της Ισλανδίας βγαίνει εκτός γήινης ατμόσφαιρας σε ένα συναρπαστικό ταξίδι στο μέλλον προσδιορίζοντας τις εξελίξεις στη μουσική δημιουργία. Το Biophilia είναι ένα δύσκολο άλμπουμ. Σαν ένα πείραμα που μπορεί να μην πετυχαίνει και απόλυτα το στόχο του, να μην υλοποιεί ακριβώς τα όσα είχε στο μυαλό της η Bjork, αλλά σε κερδίζει άκουσμα με το άκουσμα. Μία ολοκληρωτική, οπτικοακουστική, καταρχήν, εμπειρία.
2. PJ Harvey – Let England Shake Η PJ είναι ίσως η καθοριστικότερη θηλυκή μορφή στη μουσική από το ’90 και μετά. Εκθαμβωτική ως παρουσία, σε μαγνητίζει κι ας μην διαθέτει τον πλαστικό σεξουαλισμό των ποπ ινδαλμάτων που πλασάρουν οι εταιρίες από τότε που άρχισε να εκπέμπει το MTV. Όσοι την έχουν δει ζωντανά τουλάχιστον μία φορά αντιλαμβάνονται ότι έχουν να κάνουν με τη συνέχεια της Patti Smith, κατά κάποιο τρόπο. Η Μ. Βρετανία μπορεί να είναι υπερήφανη που αναφέρεται στην ταυτότητά της ως ο τόπος που τη γέννησε, αλλά, μάλλον, πρέπει να ντρέπεται με τα όσα της «σέρνει» σε αυτό το δίσκο, που αν και δεν είναι ο καλύτερός της, είναι σίγουρα, πάντως, ο ωριμότερος σαν στιχουργική και, γιατί όχι, και μουσική άποψη.
3. Adele – 21 Ο δίσκος που έσωσε τη δισκογραφική βιομηχανία σώζει και την ποπ, αφού, αν μη τι άλλο, είναι παρήγορο παρόμοιες δουλειές να γνωρίζουν τέτοια εμπορική απήχηση και να καταρρίπτουν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Τραγουδίστρια που με μόλις δύο άλμπουμ έχει αφήσει εποχή. Η φωνή της νέας δεκαετίας σε μία εποχή που οι πραγματικές τραγουδίστριες απουσιάζουν παρότι οι γυναίκες στη μουσική ακμάζουν.
4. Tom Waits – Bad As Me Απατεώνας του λόγου, της εικόνας και της μουσικής. Ο πιο γοητευτικός απατεώνας, όμως, βγαλμένος από μυθιστόρημα του δρόμου. Αυτή είναι η μουσική περσόνα του Tom Waits μιας και στη ζωή είναι μάλλον ένας ήρεμος, φαινομενικά, οικογενειάρχης. Το τελευταίο του άλμπουμ είναι ένα απόσταγμα της μουσικής του ιδιοφυίας, σφραγίζοντας την καλλιτεχνική του ταυτότητα με τις επιρροές των blues, της jazz, του Captain Beefheart… Ο κύριος Tom Waits σε ένα greatest hits νέων τραγουδιών. Οξύμωρο όσο και ο εμπνευστής του.
5. Anna Calvi – Anna Calvi Χωρίς συζήτηση και αμφισβήτηση το καλύτερο ντεμπούτο της χρονιάς και προσωπικώς, θεωρώ και το καλύτερο των τελευταίων χρόνων μετά τους Arctic Monkeys. Όταν συνδυάζονται η ιταλική καταγωγή και η γοητεία, με τη μεσογειακή θηλυκότητα και το βρετανικό φλέγμα. Μία ταυρομάχος (η σταθερή στυλιστική της άποψη) που παίζει ροκ εν ρολ εμπνευσμένο από τον Nick Cave, αλυχτά στο σκοτάδι σαν τη Siouxsie, και σε κοιτάζει κατάματα με το επιθετικό βλέμμα και την ώριμη άποψη της PJ Harvey, μάλλον έχεις ανακαλύψει τη νέα θηλυκή παρουσία της δεκαετίας.
6. Feist – Metals Πρώην μέλος ενός ιδιαίτερου σχήματος, των Broken Social Scene, που μαζί με τους Arcade Fire χαρακτήρισαν την εξέλιξη του ροκ στις μέρες μας. Ανάμεσα στη φολκ, το προοδευτικό ροκ, την ποπ, την ηλεκτρονική μουσική. Μία μοναδική, προσωπική εμπειρία. Άλλωστε, και η ίδια έχει χαρακτηρίσει τη μουσική ως μία μοναχική εμπειρία. Δεν ξέρω αν είναι πραγματικά, αλλά, προσωπική είναι σίγουρα.
7. Radiohead – King Of Limbs Oi Radiohead θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι το σούπερ γκρουπ της εποχής μας, διαδεχόμενοι τους U2. Όμως, η επιλογή του παρασκηνίου και της διαρκούς καλλιτεχνικής αναζήτησης, ιδιαίτερα από τον Thom Yorke και τον John Greenwood, τους έχει φέρει σε ένα μοναχικό μεν συναρπαστικό δε, μονοπάτι που, πολλές φορές –όπως κι εδώ- τους φέρνει κόντρα στις επιθυμίες των πιστών θαυμαστών τους. Εχουν ήδη μία δεκαετία πειραματισμού και αναζήτησης μουσικής και ιδεολογικής.
8. St Vincent – Strange Mercy Κάπου ανάμεσα στους Animal Collective και EMA συναντάμε τη νεαρή αμερικανίδα Annie Clark, με την παράξενη αντίληψή της για την ποπ και το punk.
9. Fleet Foxes – Helplessness Blues Σύμφωνοι, δεν καινοτομούν. Ο Paul Simon και ο Art Garfunkel τα είχαν πει πέντε δεκαετίες νωρίτερα. Ίσως, να τα είχαν πει και με καλύτερο τρόπο. Όμως, σε μία εποχή στείρα –ίσως και την πιο στείρα- από έμπνευση το Helplessness Blues είναι όαση. Ρομαντισμός, μοναξιά, μελαγχολία, νοσταλγία και μία σύνθεση – κομψοτέχνημα υπό τον τίτλο The Shrine/An Argument, μία φολκ σουίτα που σε αφήνει άφωνο.
10. Girls – Father, Son, Holly Ghost Φαίνεται ότι το Σαν Φρανσίσκο δεν έχει να μας προσφέρει μόνο τη μεγάλη έκπληξη του Ariel Pink. Ο άλλοτε συνεργάτης του Christopher Owens με τον μπασίστα και παραγωγό Chet “JR” White κάτω από το όνομα Girls αποδεικνύουν με το δεύτερο άλμπουμ τους ότι μπορούν να αφήσουν το στίγμα τους γι’ αυτή τη δεκαετία και, γιατί όχι, να προχωρήσουν και προς την κορυφή της πυραμίδας. Το Father, Son, Holy Ghost είναι γεμάτο νοσταλγία, χιούμορ και μία «παράξενη» θρησκευτικότητα με τα γκόσπελ φωνητικά στο background να δένουν φόρμες surf rock, ψυχεδέλειας, power pop και power metal και επιρροές από Buddy Holly, Beatles, Beach Boys μέχρι Elvis Costello και Metallica (!) ακόμα.
11. Kate Bush – 50 Words For Snow Η εμβριθής Kate Bush. Η ώριμη… Η ρομαντική… Η ερωτική… Η θεατρική… Θα μπορούσε κανείς να εξαντλήσει ένα ολόκληρο λεξικό επιθέτων και προσδιορισμών για αυτή τη σπουδαία μουσικό, αλλά και πάλι δεν θα κατάφερνε να περιγράψει το τελευταίο της άλμπουμ. Η Kate Bush εδώ, δίνει κάποια πρώτα στοιχεία μιας νέας μουσικής κατεύθυνσης προς το λυρικό τραγούδι, μία άποψη ζευγαρώματος της ποπ με την κλασική και γίνεται συναρπαστική μετά από αρκετό καιρό.
12. The Weeknd - House Of Balloons Με καταγωγή από την Αιθιοπία φτιάχνει το καλύτερο μαύρο άλμπουμ της χρονιάς ανακατεύοντας περίτεχνα ένα σωρό επιρροές και απίθανα σάμπλινγκ μέχρι και από Siouxsie & The Banshees!
13. Lykke Li – Wounded Rhymes Ενδιαφέρουσα περίπτωση μιας μουσικού που πραγματικά εξελίσσεται η νεαρή, όμορφη σουηδέζα σε μία ποπ χωρίς σύνορα. Ρομαντική, χορευτική, νοσταλγική, νεανική, αλλά όχι ανόητη.
14. Drake – Take Care Άλλη μια χρονιά κόπωσης για τη μαύρη μουσική. Jay Z και Kanye West έβγαλαν ένα δίσκο που θυμίζει λίγο κυβέρνηση Παπαδήμου, η Mary J Blige ελαφρώς κουρασμένη και τελματωμένη και ο Drake φτιάχνει μόνος του το πιο συναρπαστικό μαύρο άλμπουμ της χρονιάς. R ‘n b, rap, soul, ερωτικό στοιχείο, μικρή, είναι η αλήθεια, δόση αλητείας και δρόμου και «πρόσεχε!»: η μαύρη μουσική είναι αστείρευτη.
15. Ryan Adams – Ashes & Fire Χαμηλότονος, ειλικρινής, από τους κορυφαίους τραγουδοποιούς της γενιάς του και, ίσως, ο χαρακτηριστικότερος alt country μουσικός. Ένα άλμπουμ που τον ξαναφέρνει στα ποιοτικά επίπεδα των αρχών της περασμένης δεκαετίας.
16. Frank Ocean – Nostalgia, Ultra Η καλύτερη καθαρά r&b στιγμή της χρονιάς από ένα τραγουδιστή-ράπερ που σαμπλάρει τα πάντα σχεδόν σε ένα ατμοσφαιρικό, ερωτικό και σκοτεινό άλμπουμ.
17. Ry Cooder – Pull Up Some Dust And Sit Down Η μουσική που παρεμβαίνει στις εξελίξεις με στίχο που καυτηριάζει, στηλιτεύει, ειρωνεύεται και εμβαθύνει στις παγκόσμιες πολιτικές εξελίξεις μοιάζει πια περισσότερο αναγκαία από ποτέ. Το rock βιώνει για πρώτη φορά μία παγκόσμια κρίση, οικονομική και κοινωνική και ο πλέον παγκόσμιος πολίτης του δεν μένει αμέτοχος. Ο μεγάλος κιθαρίστας κλείνει με αυτό το άλμπουμ μία τριλογία με μία ευφυέστατη και συναρπαστική συλλογή τραγουδιών που ριζώνει στο παρελθόν ατενίζοντας το μαύρο μέλλον.
18. My Morning Jacket – Circuital Έκτο άλμπουμ για τους αμερικανούς alt-rockers και ο τίτλος περιγράφει ακριβώς το περιεχόμενο: ο κύκλος ενός σπουδαίου γκρουπ στην ολοκλήρωσή του. Οι My Morning Jacket δεν ήταν ποτέ ένα εύκολο άκουσμα κι ας στηρίζονται κατά βάση σε pop φόρμες. Όμως, είναι αυτοί που κατάφεραν να παντρέψουν καλύτερα από πολλούς της γενιάς τους επιρροές που ξεκινούν από τους Beatles και τους Beach Boys, τη soul και τη funk και φτάνουν ώς τους Pink Floyd και το progressive rock στις πιο light εκδοχές του.
19. Little Dragon – Ritual Union Το σουηδικό σχήμα ήταν μία από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς, Ηλεκτρονική ποπ, χορευτική, που δεν μένει μόνο στην επιφάνεια.
20. The Black Keys – El Camino Με βάση τον τίτλο του θα περίμενε κανείς ότι οι Black Keys θα έκαναν μία στροφή προς τα νότια σύνορα της πατρίδας τους. Όμως, τα δύο αδέλφια συνεχίζουν να προσθέτουν υλικά στο blues rock μίγμα τους φτιάχνοντας το πιο ευχάριστο και συναρπαστικό ροκ άλμπουμ της χρονιάς. Όχι το καλύτερό τους, αλλά σίγουρα καλοδεχούμενο σε μία χρονιά που απουσίαζε και οτιδήποτε προερχόμενο από τον Jack White.
21. Bon Iver – Bon Iver Ο Justin Vernon ακόμα πιο μελωδικός, ακόμα πιο… πεσιμιστής στη δεύτερη δισκογραφική του δουλειά.
22. Horrors – Skying Αν είστε πάνω από 40 και σας άρεσαν τα σχήματα του Μάντσεστερ της δεκαετίας του ’80 τότε οι Horrors θα σας φέρουν πολλά στο νου. Teardrop Explode, σίγουρα. Αν όχι, θα ακούσετε και πάλι έναν απόηχο 80s-90s με δόση σύγχρονης ψυχεδέλειας και περιθωριακών αρτίστικων 60s.
23. Cat’s Eyes - Cat’s Eyes Ο Faris Badwan των Horrors με τη σοπράνο Rachel Zeffira. Όσο παράξενη ακούγεται η συνεύρεση άλλο τόσο παράξενο και σκοτεινό είναι το αποτέλεσμα του να βάλεις την όπερα, τον Nick Cave και τα girl groups των 60s δίπλα- δίπλα!
24. Amos Lee – Mission Bell Η Blue Note δεν υπογράφει εύκολα έναν καλλιτέχνη σεβόμενη την ιστορία της αφού η ετικέτα της αποτελεί εγγύηση ακόμα και για τα νέα είδη που προσπαθεί να εντάξει στο δυναμικό της. Ο Amos Lee, μάλιστα, ουδεμία σχέση έχει με την jazz. Country, folk, pop έντονα μελαγχολική και ερωτική. Ίσως, εδώ να συναντά και την τζαζ.
25. Gillian Welch – The Harrow & The Harvest Φολκ των Απαλλαχίων από μία λίγο έως ελάχιστα γνωστή κυρία στη χώρα μας. Αν είχατε δει το O Brother Where Art Thou? των αδελφών Κοέν τότε ανατρέξτε ή προσπαθήστε να την ανασύρετε στη μνήμη σας. Στην αναβίωση της φολκ καλό είναι να θυμόμαστε και τους πιο γνήσιους εκπρόσωπούς της.
26. SBTRKT – SBTRKT Η χορευτική και ηλεκτρονική μουσική στα καλύτερά της.
27. EMA – Past Martyred Saints Χαοτικό, προσωπικό, θηλυκό, ερευνητικό. Η άλλη άποψη του alternative…
28. Big K.R.I.T. – Return Of 4 Eva Ράπερ από το Μισισιπή, την πατρίδα των blues; Σίγουρα, παρουσιάζει ενδιαφέρον με την πιο… ρομαντική και τρυφερή άποψή του που τον φέρνει πιο κοντά στη soul.
29. Cage The Elephant – Thank You Happy Birthday Η πιο ενδιαφέρουσα νέα άποψη του αμερικανικού ροκ με αυθεντικά nineties αλά Nirvana και Pixies με περισσότερο κέφι και διάσπαρτο ηλεκτρονικό στοιχείο.
30. Gang Gang Dance – Eye Contact Νεοϋορκέζοι, με ελληνίδα τραγουδίστρια, την Lizzi Bougatsos (μία από τις πιο ιδιαίτερες φωνές) που συγκαταλέγονται στο δυναμικό της ιστορικής, πια, ανεξάρτητης εταιρίας 4AD. Δεκαετής ο ως τώρα βίος τους και σχεδόν τρικυμιώδης, αφού το 2002 είδαν και ένα μέλος τους, τον Nathan Maddox, να σκοτώνεται από κεραυνό ενώ… απολάμβανε τη θέα μιας καταιγίδας από κάποια ταράτσα! Αυτό είναι το πέμπτο άλμπουμ τους, που ανακατεύει θόρυβο, πειραματισμό, ελληνικό στοιχείο, ethnic, electro-dance και ροκ με ιδιαίτερο τρόπο. Έγιναν ευρύτερα γνωστοί όταν, νωρίτερα αυτή τη χρονιά, η Florence Welch αναγνώρισε ότι στο τραγούδι Rabbit Heart (Raise It Up) του τελευταίου άλμπουμ της χρησιμοποίησε ένα στίχο από τη δική τους σύνθεση House Jam.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου