Δύσκολο να κάνεις καριέρα στη μουσική όταν το όνομά σου
ακούγεται σχεδόν ίδιο με του μεγάλου γερμανού Kurt Weill και το ψευδώνυμο του
δημιουργού του κόμικ V For Vendetta,
Alan Moore (aka Curt Vile).
Τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο όταν ξεκινάς στα
δεκατέσσερά σου με ένα μπάντζο δώρο του πατέρα σου, ενώ εσύ θα ήθελες μία
κιθάρα. Όταν, όμως, μέσα σε τρία χρόνια καταφέρνεις να γράφεις τα δικά σου
τραγούδια και να τα ηχογραφείς τότε οφείλουν να σε αντιμετωπίσουν ως ένα πηγαίο
ταλέντο.
Ακριβώς αυτή είναι η περίπτωση του Kurt Vile (Κερτ Βάιλ) από τη Φιλαδέλφεια των
ΗΠΑ που οκτώ χρόνια πριν με το φίλο του Adam Granduciel έφτιαξαν τους War On Drugs και
τρία χρόνια μετά κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους, Wagonwheel Blues, ένα από τα
καλύτερα άλμπουμ εκείνης της χρονιάς για πολλούς κριτικούς.
Όμως, ο Kurt,
έγραφε ήδη και τα δικά του τραγούδια και άνοιγε, μάλιστα, ως σόλο καλλιτέχνης τις συναυλίες
του συγκροτήματός του. Έτσι, λίγο μετά, αποφάσισε να ακολουθήσει τα δικά του
προσωπικά όνειρα και μουσικά μονοπάτια –είχε ήδη κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ με
τον τίτλο Constant Hitmaker.
To
2009 κυκλοφορεί τη δεύτερη προσωπική του δουλειά, το God Is Saying This to
You... σε μία μικρή ανεξάρτητη εταιρία και λίγο μετά, την ίδια χρονιά, έρχεται το συμβόλαιο με την
αναγνωρισμένη Matador Records η ετικέτα της οποίας βρίσκεται στα επόμενα δύο: Childish
Prodigy (2009) και Smoke Ring for My Halo (2011). Το δεύτερο τον απογείωσε,
καθώς η υποδοχή του μουσικού Τύπου ήταν ενθουσιώδης. Άρχισαν όλοι πια να μιλούν
για ένα χαρισματικό τραγουδοποιό συγκρίνοντάς τον –με αρκετή δόση υπερβολής-
ακόμα και με τον Bruce Springsteen.
Η αλήθεια είναι ότι ο ήχος του έχει κάτι από την αύρα του
αφεντικού στις πιο χαλαρές στιγμές του, αλλά τόσο η φωνή του όσο και το παίξιμο
της κιθάρας τον φέρνουν πολύ πιο κοντά στον Tom Petty. Εκεί βρίσκεται το έντονο αμερικανικό στοιχείο του.Εκεί, και
στην εμφάνισή του. Φιγούρα βγαλμένη από τα 70s, σα να ξεπήδησε από εξώφυλλο μπάντας southern rock. Κάποιες φορές ακούγεται
σαν μία πιο λαμπερή και ευχάριστη αναβίωση των Pavement, αλλά η κιθάρα του τον φτάνει,
συχνά, μέχρι και τα όρια των Sonic Youth,
με τους οποίους περιόδευσε πριν κάποια χρόνια. Η ίδια η Kim Gordon σε
μία συνέντευξή της τον είχε χαρακτηρίσει «ένοχη απόλαυσή» της, καθώς τότε, κατά
δήλωσή της, άκουγε πάρα πολύ το Childish Prodigy.
Το Wakin On A Pretty Daze, το πέμπτο άλμπουμ του, δηλαδή,
κυκλοφόρησε μόλις πριν μία εβδομάδα και – προσωπικά προσυπογράφω- θεωρήθηκε ήδη
από πολλούς ως το καλύτερό του. Μέχρι τώρα... Διότι ο Kurt έχει αρκετό
μέλλον μπροστά του.
Το πρώτο single,
Wakin On A Pretty Day, είναι μεν lo-fi, αλλά φωτεινό όσο και ο τίτλος του
με μία από τις καλύτερες κιθάρες του ώς τώρα. Το Never Run Away, περισσότερο
ροκ, είναι το δεύτερο δείγμα, με ένα διασκεδαστικό βίντεο-διαφήμιση (όχι και το κανονικό, υποθέτω) που το
παρουσιάζει ο ίδιος.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου