Ο,τι παίζει κάθε εβδομάδα στα πλατώ, cd player, laptop, pc και το κεφάλι του Punk Smoker
4 - 11 Αυγούστου 2013
Fuck Off - Warren Suicide with the Goteborg String Theory
Το βερολινέζικο ντουέτο των Warren Suicide (δηλαδή, η Cherie που
ζωγραφίζει, τραγουδάει και φροντίζει για τα διάφορα οπτικά εφέ της μπάντας, αλλά
και τον ίδιο τον ήρωα που δανείζει το όνομά του και ο Nackt, που επίσης, τραγουδάει και ασχολείται με τη σύνθεση και την
ενορχήστρωση) (Vocals
& Sound) λένε με το
δικό τους ντανταϊστικό τρόπο αυτό που έχω πει χιλιάδες φορές στην πορεία τριών
χρόνων τώρα. Εξαιρετικό ντουέτο, μέρος μιας πολύ ενδιαφέρουσας βορειοευρωπαϊκής
κολεκτίβας.
Manic Monday – Bangles (1986)
Κι επειδή οι Δευτέρες πάντοτε μου την έδιναν όχι λόγω
δουλειάς, αλλά περισσότερο λόγω του σχολείου συχνά-πυκνά ακούω αυτό το
τραγουδάκι για να τις γλυκάνω λίγο. Είναι η πιο χαρούμενη απόρριψη που έχω
ακούσει ποτέ μου για οτιδήποτε. Γραμμένο από τον Prince με το ψευδώνυμο Christopher, ένα ποπ διαμάντι της δεκαετίας
του ’80 για να θυμόμαστε ότι πάντοτε υπάρχουν όμορφες μουσικές που συνδυάζονται
και με την ευρεία αποδοχή και την εμπορικότητα.
Bedtime Story – Madonna (1995)
Ψάχνοντας για το προηγούμενο τραγούδι έπεσα πάνω σε ένα
αφιέρωμα του ΝΜΕ για 20 τραγούδια με παράξενα ζευγάρια συνθέτη και ερμηνευτή.
Πολύ γενικόλογο σε κάποια σημεία του, αλλά ενδιαφέρον. Εκεί λοιπόν, θυμήθηκα
αυτό το τραγουδάκι της Madonna,
από τα λίγα της κυρίας που μου έχουν μείνει. Γραμμένο από την Bjork. Τυχαίο;
Perpetual
Surrender – Diana (2013)
Κι αφού σας είπα για ΝΜΕ να και μία από τις τελευταίες του (πολλές)
αγάπες. Οι αυστραλοί Diana
δεν ξέρω αν θα κάνουν επιτυχία λόγω ονόματος, αφού παραπέμπουν στην αγαπημένη
πριγκίπισσα των άγγλων, αλλά και αξιόλογοι είναι και διαθέτουν μία πολύ καλή frontwoman. Είναι, όμως, και
ο τίτλος του τραγουδιού που περιγράφει μία κατάσταση που ζούμε κι εμείς εδώ.
Διαρκής παράδοση.
Precious –
Pretenders (1979)
Και μιας και μίλησα για frontwoman να κι η πιο ροκ όλων τα τελευταία 35 χρόνια. Η Chrissie Hynde, χαρισματική στη σκηνή
κι ακόμα περισσότερο στη σύνθεση και τη στιχουργική της. Rock με όλη τη σημασία της λέξης, έμεινε
έξω από το αφιέρωμα της Παρασκευής για το Fuck you παρότι εδώ προς το τέλος πετάει ένα σκληρό fuck off από τα ωραιότερα που έχω
ακούσει σε τραγούδια.
Grow Old
With Me – Tom Odell (2013)
Κι αφού αναφέρθηκα τόσο πολύ στο ΝΜΕ να και μία μεγαλειώδης
πατάτα του, αλλά από την ανάποδη. Το βρετανικό μουσικό έντυπο με τους εκατοντάδες
φτιαγμένους με το ζόρι ήρωές του βαθμολόγησε με μηδέν αυτό τον πιτσιρικά, αλλά
οι βρετανοί δεν φάνηκαν να κόπτονται ιδιαίτερα και ανέβασαν το άλμπουμ του στο
Νο 1. Η δουλειά δεν είναι σπουδαία, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν αξίζει το
μηδέν. Πολύ παραπάνω θα έλεγα από το 5, ας πούμε.
The Wolves –
Ben Howard (2012)
Κι ας μείνουμε στη Μ. Βρετανία όπου είδαμε τον πρωθυπουργό της
David Cameron να
χαρίζει από ένα στικάκι σε κάθε ηγέτη των G8 με τραγούδια βρετανών μουσικών και ανάμεσά τους κι αυτός εδώ
που πέρυσι ήταν υποψήφιος για το Mercury Prize. Συμπτωματικά, κι αυτός μισητό
πρόσωπο για το ΝΜΕ.
There Goes
Our Love Again – White Lies (2013)
Δεν θα τους έβαζα στα αγαπημένα μου νέα σχήματα, αλλά έχουν
το ενδιαφέρον τους. Αυτό το τραγούδι μου φέρνει λίγο στο νου τους Theatre Of Hate, για όσους τους θυμάστε,
με ολίγη Ultravox. Το
νέο τους άλμπουμ, BIG TV,
έρχεται εντός των ημερών και τα πρώτα δείγματα ακούγονται ενθαρρυντικά.
Do You
Believe In The West World - Theatre Of Hate (1982)
Τους ανέφερα πριν και τους άκουγα πολύ αυτή την εβδομάδα. Ένα
από τα καλύτερα άλμπουμ της post punk περιόδου από ένα συγκρότημα με παράξενη ιστορία, καθώς στην
ουσία μετονομάστηκαν από The Pack
σε Theatre Of Hate
για να βγάλουν ένα άλμπουμ το ’82, να εξαφανιστούν για 11 ολόκληρα χρόνια και
να επιστρέψουν το 1993 για να βγάλουν ακόμα τρεις δουλειές μέχρι το ’98.
Παραγωγός, στο άλμπουμ και το τραγούδι, φυσικά, ο Mick Jones των
Clash.
Lost
Generation – Rizzle Kicks (2013)
Κι επειδή έχουμε κι εμείς μερικές στιγμές αδυναμίας
ιδού κι ένα χορευτικό, καλοκαιρινό τραγουδάκι από τους δύο πιτσιρικάδες MCs από
το Μπράιτον που μου φτιάχνει το κέφι. Βλέπεις, έχει βάλει το χεράκι του κι ο
κύριος Norman Cook (aka Fatboy Slim), αλλά κι ο συνεργάτης της Μ.Ι.Α., Ant Whiting.
Προσθέστε και δύο όχι ιδιαίτερα τιμητικές αναφορές στον αντιπαθή σε εμένα John Terry της Chelsea
(βλέπετε, είμαι Arsenal) και τον κύριο Jeremy Kyle (η αρσενική Τατιάνα Στεφανίδου
της Μ. Βρετανίας) και έχω κάποιες καλές δικαιολογίες.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου