Destroy tunes

Ο,τι παίζει κάθε εβδομάδα στα πλατώ, cd player, laptop, pc και το κεφάλι του Punk Smoker και καταστρέφει τα πλάνα τους

11 - 18 Αυγούστου 2013

3 Days - Rhye (2013)
Ενα ντουέτο ενός καναδού κι ενός Δανού με έδρα τον Καναδά κι έναν ήχο που παίζει ανάμεσα στο ηλεκτρονικό και το jazz στοιχείο. Οι περισσότεροι τους θέλουν επηρεασμένους από Sade, προσωπικά, όμως, βρίσκω να έχουν περισσότερα κοινά με την Allison Moyet στον τρόπο που τραγουδούν, αλλά και το ύφος, γενικότερα. Το άλμπουμ τους Woman κυκλοφόρησε το Μάρτιο.

Finale - Julia Holter (2013)

Εξακολουθεί να είναι από τις πιο αγαπημένες γυναίκες της μουσικής τα τελευταία χρόνια για μένα. Είναι κι αυτή η ατμόσφαιρα Laurie Anderson που έχει η μουσική της και με αιχμαλωτίζει μ' αυτή τη μοναδική χρήση των φωνητικών και των εφέ...

Demolicion - Los Saicos (1964)

Είχα διαβάσει γι' αυτούς παλιά και έτσι είχα ενδιαφερθεί να αναζητήσω τον ένα και μοναδικό τους δίσκο που κυκλοφόρησε μετά τη διάλυσή τους και εξαφάνισή τους σχεδόν. Πρώιμο punk απ' το Περού, από ένα συγκρότημα θρύλο για τη χώρα τους, αλλά και τους γνώστες του punk στις Η.Π.Α. Ανάμεσα στους θαυμαστές τους και ο Jello Biafra.

Capitalism - Oingo Boingo (1976)

Κι ενώ ο πρωθυπουργός μας βρισκόταν στην πατρίδα του καπιταλισμού ξέθαψα από τα ράφια μου ένα δισκάκι που είχα πολλά χρόνια ν' ακούσω. Οι Oingo Boingo ήταν το συγκρότημα του κυρίου Danny Elfman που στις μέρες μας πια είναι από τους σημαντικότερους κινηματογραφικούς συνθέτες.

A House Is Not A Motel - Love (1967)

Κι η κορωνίδα του καπιταλισμού είναι η ιδιοκτησία. Κι ιδιοκτησία σημαίνει σπίτι. Βέβαια, ο Burt Bacharach κι ο Hal David το εξέφραζαν αλλιώς με όχημα τη φωνή της Dionne Warwick. A House Is Not A Home. Το σπίτι δεν είναι σπιτικό. Τέτοιες ατάκες σκαρφίζονται οι αμερικάνοι για να πείσουν και να πειστούν. Ο Arthur Lee το έβλεπε διαφορετικά και άλλαζε τον τίτλο ελαφρώς για ιστορίες σεξ και έρωτα. Αυτό το βίντεο από το Glastonbury πόσο θυμίζει τον Paul Weller, αλήθεια.

Wild Is The Wind - Johnny Mathis (1957)

Κι ο αέρας δεν καταλαβαίνει από "ανάγκες" διακοπών ούτε διακοποδάνεια (πού τα θυμήθηκα αυτά τώρα) και στα κάνει όλα άνω-κάτω όπου κι αν βρίσκεσαι. Ελλάδα του Αυγούστου και πόσο άγρια φυσάει ο αέρας. Ο Johnny Mathis στην πρώτη και καλύτερη εκτέλεση του υπέροχου τραγουδιού του μεγάλου συνθέτη Dimitri Tiomkin. Οι περισσότεροι πιθανότατα το ξέρετε απ' τον David Bowie ή τη Nina Simone. Παρεμπιπτόντως, η ταινία δεν μου άρεσε και τόσο...

 

Your Life Is A Lie - MGMT (2013)

Κι ήλθαν τώρα, στα καλά καθούμενα κι ενώ ο αέρας χαλάει τα μπάνια μας εδώ στην Ελλάδα, κάτι αμερικανάκια από το Μπρούκλιν (Μπρούκληδες, τους έλεγαν παλιά) να μας πουλήσουν εξυπνάδα περί κάλπικης ζωής. Που όταν αυτοί ζούσαν κάλπικα εμείς διαβάζαμε και βλέπαμε την Κάλπικη Λίρα, κύριοι. Νέοι MGMT που όσο τους ακούω μ' αρέσουν και πιο πολύ, καθώς στην αρχή πέρασαν αδιάφορα.

Minotaur - Thee Oh Sees (2013)

Νά 'σου κι οι άλλοι αμερικάνοι από το Σαν Φρανσίσκο (πίνουν και διάφορα εκεί, λένε) να μας μιλούν για το Μινώταυρο κι ανάθεμα κι αν έχουν πάει στην Κρήτη έστω μια φορά. Λένε, βέβαια, πως κάθε μη Ελλην έχει περάσει από εκεί τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του. Οι κύριοι είχαν επισκεφθεί την Αθήνα το Μάιο, αλλά δεν πήραν και πολλά. Στο τέλος το Μινώταυρο τον σκοτώνει ένας ιππότης; Παραχάραξη σκέτη, δηλαδή.

Pamukkale - The Jean-Luc Ponty Experience with the Goerge Duke Trio (1969)

Πριν λίγες ημέρες πέθανε ο George Duke, ένας μουσικός μάλλον παρεξηγημένος στα μέρη μας. Ο George θεωρείτο από τους πρωτοπόρους κιμπορντίστες τόσο στη jazz όσο και στη ροκ με ιστορικές συνεργασίες με τον Frank Zappa σε περίπου δέκα άλμπουμ. Αυτή εδώ η συνεργασία, όμως, ήταν συνταρακτική και θεωρείται η πρώτη jazz fusion ηχογράφηση ή μία από τις πρώτες.

I Don't Want To Grow Up - Tom Waits (1992)

Κι επειδή κάθε είδηση θανάτου σε κάνει να σκέφτεσαι και λίγο εγωιστικά για το δικό σου ευ ζην... Κι επειδή σε όλον αυτό το ζόφο γύρω μας το μόνο που έχω να αντιτάξω είναι η κρυμμένη παιδικότητά μου... Κι επειδή η παιδική ηλικία είναι ο χρυσός αιώνας της αναρχίας... Νά 'σου κι ο τρομοκράτης των ήχων, Tom που αργότερα τον διασκεύασαν πολύ σπιντάτα κι οι Ramones. I Don't Want To Grow Up εις διπλούν, λοιπόν.