Ανάμεσα στα ερείπια του παρόντος μας και στα απομεινάρια του
παρελθόντος μας. Ανάμεσα στο νέο και το παλιό. Την αρχή και το τέλος. Στη διαδρομή
της ζωής. Νότες και ρυθμοί περίτεχνα συγκολλημένοι για να περιγράψουν μία
άλλοτε θλιβερή, άλλοτε εφιαλτική και άλλοτε πιο αισιόδοξη πραγματικότητα. Μία μουσική
περιπέτεια με τους Midnight Juggernauts,
David Lynch, Breton, Lorde, Billie Joe Armstrong και
Norah Jones (μαζί), Afrodyssey Orchestra, Manic Street Preachers, Richard Hawley, The Boy, Arcade Fire, Portico Quartet στημένη
πάνω στα ερείπια του μυαλού του Punk Smoker…
Systematic – Midnight Juggernauts
Ψυχεδελο-dance-pop είναι ο μόνος patchwork χαρακτηρισμός
που μπορώ να δώσω στους αυστραλούς Midnight Juggernauts, που το καλοκαίρι
περιόδευσαν με τους Tame Impala.
Juggernauts, σήμερα θα
μπορούσα να χαρακτηρίσω και όσους με τυφλή αφοσίωση ακολούθησαν τις πολιτικές
δυνάμεις που μας έφτασαν εδώ. Το βίντεο, ένα μικρό έργο computerized τέχνης φτιαγμένο από τους γάλλους
Mrzyk & Moriceau για το τραγούδι που θα βρείτε στο τρίτο άλμπουμ του
γκρουπ, με τίτλο Uncanny Valley.
Crazy Clown
Time – David Lynch (2011)
Η σχέση του David Lynch με τη μουσική ήταν εξαρχής δυνατή και προφανής μέσα από τις ταινίες
του. Από νωρίς άρχισε να συνθέτει με πρώτες απόπειρες στο δίσκο της Julee Cruise, Floating Into the Night (η ίδια
συμμετείχε στο soundtrack του Twin Peaks με ένα από τα τραγούδια του δίσκου), 10 χρόνια μετά έβγαλε
το Lux Vivens με τη φωνή της Jocelyn Montgomery
(Jocelyn West)
και το 2001 την πρώτη του δουλειά με τίτλο BlueBob. Πριν δύο χρόνια κυκλοφόρησε το Crazy Clown Time από όπου κι αυτό το
εφιαλτικά όμορφο τραγούδι.
Got Well
Soon – Breton
Μετά από τέσσερα EP και ένα άλμπουμ (το Other People’s Problems του
2012) και συνεργασίες με τους Tricky,
Alt J, The Temper Trap και
Lana Del Rey, η βρετανική κολεκτίβα των
Breton
και των Breton Labs ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει το δεύτερο άλμπουμ της την επόμενη
χρονιά και ένα από τα δύο πρώτα δείγμα αυτού είναι και το Got Well Soon. Ηλεκτρονικοί ήχοι
περισσότερο βατοί από τον παρακμιακό εφιάλτη του David Lynch.
Biting Down
– Lorde
Γι’ αυτή την υπέροχη πιτσιρίκα σας είχα μιλήσει και λίγο
καιρό πριν. Πριν λίγες ημέρες ανέβασε αυτό το βίντεο όπου ερμηνεύει ζωντανά ένα
τραγούδι από το ντεμπούτο της άλμπουμ. Εμφανείς οι επιρροές της από την Bjork, πιστεύω…
Silver
Haired Daddy Of Mine - Billie Joe Armstrong & Norah Jones
Η συνεργασία μιας jazz-pop ερμηνεύτριας (Norah Jones) κι ενός punk frontman
(Billie Joe Armstrong
των Green Day)
σε μία επανεκτέλεση ενός αυτούσιου άλμπουμ του 1958 από τους Everly Brothers (Songs Our Daddy
Taught Us) δεν είναι και το πιο σύνηθες φαινόμενο στη μουσική βιομηχανία.
Παρότι το συνολικό αποτέλεσμα δεν είναι και το ίδιο αξιοθαύμαστο με το
πρωτότυπο αξίζει τον κόπο να σταθεί κανείς.
Flamming
Lips / Paco Seri / Sinte Conofe - Afrodyssey Orchestra
Mουσικές
της Δυτικής Αφρικής ανακαταμένες με jazz, funk,
ψυχεδέλεια, ελληνική μουσική παράδοση (βλ. δημοτικά); Αυτό ακριβώς είναι οι
ολόφρεσκοι –φτιάχτηκαν την άνοιξη που μας πέρασε) Afrodyssey Orchestra. Παναγιώτης Ράπτης
(άλτο σαξόφωνο), Κώστας Αρβανίτης (κιθάρα), Βασίλης Παπασταμόπουλος (μπάσσο), Λέανδρος
Φράτνικ (τύμπανα), Narayan Protin (djembe, κρουστά), Κamelen Νgoni και Βασίλης
Οικονομίδης (κρουστά, balafon) σε ό,τι πιο ενδιαφέρον άκουσα τον τελευταίο
καιρό από την εγχώρια μουσική σκηνή.
Rewind the
Film - Manic Street Preachers ft. Richard Hawley
Για να είμαι ειλικρινής, το τελευταίο άλμπουμ των Manics δεν
είναι και ό,τι καλύτερο έχω ακούσει από τους ξεχωριστούς ουαλούς. Όμως, το ομώνυμο
τραγούδι του άλμπουμ με τον Richard Hawley να προσφέρει τα φωνητικά του είναι πραγματικά από τα
καλύτερά τους αποδεικνύοντας ότι η μελωδία και οι αργόσυρτες, μελαγχολικές
συνθέσεις τούς ταιριάζουν.
Unicorn – The Boy
Ένα παιχνίδι χρωμάτων μέσα σε μία μελαγχολική και βαριά
ατμόσφαιρα, ο Μονόκερως του Αλέξανδρου Βούλγαρη (The Boy) από το τέταρτο άλμπουμ
του, American Unicorn που κυκλοφόρησε πριν ένα περίπου μήνα. Ελαφρώς γοτθική
αντίληψη που παραπέμπει στα τέλη των 80’s αρχές 90s.
Afterlife –
Arcade Fire
Οι Arcade Fire είναι οι πιο συμπαθείς κλέφτες των τελευταίων χρόνων. Δεν θα
έλεγα ότι συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό των ξένων μουσικών μέσων ενημέρωσης,
αλλά και αρκετών ελλήνων, όμως, οφείλω να παραδεχτώ ότι η μουσική τους έχει ένα
τρόπο να σε εθίζει. Οι ίδιοι δηλώνουν επιρροές από την Αϊτινή και τη
τζαμαϊκάνικη μουσική μέχρι και το περίφημο βραζιλιάνικο έπος Orfeu Negro, μα για να είμαι
ειλικρινής δεν τις διέκρινα και τόσο έντονα. Αντίθετα, οι επιρροές των Talking Heads και
του James Murphy
(LCD Soundsystem) που ανέλαβε
μέρος της παραγωγής, είναι εμφανέστερες. Προσωπικά, ανιχνεύω και στοιχεία από τους
Prefab
Sprout.
Ruins –
Portico Quartet
Στους λονδρέζους Portico Quartet ανατρέχω
συχνά τον τελευταίο καιρό όταν αναζητώ τη δική μου ηχητική όαση. Δεν είναι μόνο
το παράξενο κρουστό Hang
που χρησιμοποιούν ούτε και η ατμόσφαιρα Soft Machine που χαρακτηρίζει μερικές συνθέσεις τους. Ούτε η παράξενη world-jazz αισθητική τους.
Ίσως είναι και όλα μαζί. Όπως κι αν έχει, τους θεωρώ ένα από τα
συναρπαστικότερα ακούσματα των ημερών μας. Από το περυσινό τρίτο άλμπουμ τους για
λογαριασμό της Real World του Peter Gabriel
το επίκαιρο Ruins…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου