Τρίτο μέρος της λίστας των 50 καλύτερων φετινών άλμπουμ και στις θέσεις από το Νο 30 έως το Νο 21 συναντάμε τους: Anna Calvi, Ashley Monroe, John Grant, Justin Timberlake, Kacey Musgraves, King Krule, Palma Violets, Earl Sweatshirt, Darkside και Bill Callahan.
30. Anna Calvi - One Breath
Τι κι αν η Anna Calvi έπεσε στην παγίδα του πιο "ψαγμένου" δεύτερου δίσκου με αποτέλεσμα να χαθεί ο αυθορμητισμός του ντεμπούτο της; Το One Breath μπορεί να μην έχει το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού και να φέρνει την ακατέργαστη κιθάρα της σε δεύτερο πλάνο, αλλά είναι γεμάτο εύθραυστες μελωδίες που αναδεικνύουν περισσότερο έντονα το θηλυκό της στοιχείο, το οποίο ξεχειλίζει στη σαγηνευτική αγγλοϊταλίδα. Η ομορφιά των τραγουδιών του One Breath σε κάνει να συγχωρείς την υποχώρηση του ροκ στοιχείου.
Προσωπικά, πιστεύω, ότι η Anna Calvi μπορεί να πάρει τη θέση της Florence σύντομα.
29. John Grant - Pale Green Ghosts
Το προηγούμενο άλμπουμ του, Queen Of Denmark, το 2010 είχε ξαφνιάσει ευχάριστα και βρέθηκε στις περισσότερες λίστες με τα καλύτερα εκείνης της χρονιάς. Σε κάποιες, μάλιστα, φιγουράριζε και στην κορυφή.
Τρία χρόνια μετά, χτυπημένος κι από το Aids o John Grant γράφει τραγούδια εξομολογητικά, άμεσα και ελικρινή σημαδεμένα από την περιπέτεια της υγείας του.
Ο ήχος στα χλωμά πράσινα φαντάσματα γίνεται ηλεκτρονικός με αρκετές επιρροές από τη δεκαετία του '80.
28. King Krule - 6 Feet Beneath The Moon
Ο 19χρονος Archy Marshall ήταν η πιο ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς.
Ο νεαρός Λονδρέζος μπορεί να συγκριθεί με την έκπληξη του Beck όταν κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του στη δεκαετία του '90.
Επιρροές που ξαφνιάζουν για ένα μικρό παιδί. Jazz και dub ανακατεμένα περίτεχνα με τη ροκ κιθάρα του και τις, συχνά, ραπαριστές ατάκες του. Οι Smiths, φαντάζουν ως μία βασική επιρροή και ιδιαίτερα ο Johnny Marr, αλλά ο Archy Marshall αφήνει ένα ξεκάθαρο προσωπικό αποτύπωμα με τα τραγούδια του.
27. Palma Violets - 180
Πώς το έλεγε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης; Που όλο κάτι να θυμίζει μα να μη ξέρουμε τι. Ετσι, κάπως, κυλάει το ντεμπούτο αυτών των παιδιών από το Λονδίνο, που παίζουν σαν τους Gun Club, τραγουδούν σαν τους Echo & The Bunnymen, οργιάζουν σαν τον Nick Cave είτε με τους Birthday Party είτε με τους Bad Seeds, θυμίζουν τους Clash, ακούγονται punk χωρίς πραγματικά να είναι.
Και τι μ' αυτό;
Το 180 ξεχειλίζει φρεσκάδα και δύναμη.
26. Justin Timberlake - The 20/20 Experience (Part I)
Ξέρω, ξέρω... Κάθε φορά που κάνω μία παρόμοια επιλογή το μεγαλύτερο κομμάτι των ελλήνων καθώς πρέπει alternative αρχίζει τα γαλλικά. Ο Justin Timberlake, όμως, είναι η πραγματική ξεχωριστή περίπτωση της σύγχρονης εμπορικής pop. Είτε σε ρόλο crooner είτε σε ρόλο γνήσιου r&b ερμηνευτή είτε ηθοποιού είτε χορευτή. Ξεχάστε το star system που τον προώθησε ως sex symbol. Δίπλα στον Timbaland ο Justin αναδεικνύει τα πιοτικότερα στοιχεία των πολλών ταλέντων του σε ένα απολαυστικό άλμπουμ jazz, r&b και pop.
25. Ashley Monroe - Like A Rose
Η παρεξηγημένη στη χώρα μας country έχει τουλάχιστον μία δεκαετία στην Αμερική που έχει περάσει σε μία διαφορετική και αρκετά συναρπαστική φάση με πολλά νέα ονόματα. Ενα από αυτά ήταν και οι Pistol Annies με τις οποίες πρωτοεμφανίστηκε η Ashley Monroe. Τώρα, στο δεύτερο στην πραγματικότητα προσωπικό της άλμπουμ αποδεικνύει ότι είναι μία από τις σημαντικότερες νέες τραγουδοποιούς και ερμηνεύτριες.
24. Kacey Musgraves - Same Trailer, Different Park
Οσα έλεγα για την Ashley Monroe ισχύουν και για την Kacey Musgraves. Ακόμα ένα νέο κορίτσι με μία country που δεν φοβάται να ανοιχτεί και προς τη folk και την pop. Μονάχα, που, η Kacey δε διστάζει να ασχοληθεί με κοινωνικά ζητήματα, να καταγγείλει και να ειρωνευτεί μέσα από τις γλυκόπικρες και, φαινομενικά, αθώες μπαλάντες της.
Η νέα country επαναφέρει την αξία του τραγουδιού και η Kacey, με τη βοήθεια δύο σημαντικών συνθετών του είδους ( Luke Laird and Shane McAnally) γράφει δώδεκα που θα μπορούσαν να είναι και τα δώδεκα επιτυχίες, όχι μόνο country.
23. Earl Sweatshirt - Doris
Η μαύρη μουσική εξακολουθεί να παράγει αρκετά διαμάντια έχει σταματήσει, όμως, εδώ και χρόνια να μας εκπλήσσει.
Εχει, όμως, κάτι συναρπαστικό. Ανακατεύει όλη τη μαύρη παράδοση από τα blues, τη jazz και τη soul μέχρι τη rap και το hip-hop χωρίς κανένα δισταγμό και χωρίς παραχωρήσεις.
Ο Earl Sweatshirt (Thebe Neruda Kgositsile, όπως είναι το πραγματικό του όνομα) είναι, μάλλον, η έκπληξη της φετινής χρονιάς. Οι συμμετοχές των Domo Genesis, Frank Ocean, Casey Veggies, Tyler the Creator, Vince Staples, RZA και Mac Miller αρκούν για να πιστοποιήσουν την αξία του πιτσιρικά.
22. Bill Callahan - Dream River
Να πω την αλήθεια, οι Smog ποτέ δεν ήταν από τα πολύ αγαπημένα μου ονόματα. Θα πείτε τώρα, οι Smog δεν ήταν ο Bill Callahan; Ηταν. Ομως, ίσως, οι καιροί που ο Bill κρυβόταν πίσω από το όνομα Smog ήταν κάπως πιο συναρπαστικοί και θορυβώδεις και δύσκολα έστρεφες την προσοχή σου σε κάτι τόσο χαμηλότονο. Σήμερα, ο Callahan μπορεί και δικαιούται να δρέψει τις δάφνες που του αξίζουν μέσα σε μία εποχή σύγχυσης και να εισπράξει όσα πραγματικά του αξίζουν. Οπως, πολύ εύστοχα γράφτηκε στο Pitchfork "στο Dream River, οι λέξεις κυλούν ήσυχα σαν σύννεφα σε μία όμορφη ημέρα".
22. Darkside - Psychic
Ο χιλιάνικης καταγωγής Nicolas Jaar είναι ένα πραγματικό φαινόμενο για τη μουσική. Μέσα σελίγα χρόνια κατόρθωσε να γίνει ένας από τους σημαντικότερους παραγωγούς, να ιδρύσει δύο δισκογραφικές και με το Space Is Only Noise το 2011 να βρεθεί σε όλες τις λίστες κριτικών με τα καλύτερα της χρονιάς. Τώρα, με το συνεργάτη του κιθαρίστα (και ου μόνον) Dave Harrington επανέρχονται ως Darkside (είχε προηγηθεί ένα ΕP) με ένα άλμπουμ ατμοσφαιρικής ηλεκτρονικής dance, prog-rock, funk και κάμποσα άλλα είδη που ανακατεύονται γλυκά.
Ακούστε τα άλμπουμ στη λίστα του youtube
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου