Τέταρτο μέρος της λίστας των 50 καλύτερων φετινών άλμπουμ και στις θέσεις από το Νο 20 έως το Νο 11 συναντάμε τους: Atoms For Peace, Sky Ferreira, Kelela, Disclosure, Lorde, Laura Mvula, Rhye, Nine Inch Nails, Eminem και Kurt Vile.
20. Atoms
For Peace – Amok
Είμαι, σχεδόν, πάντα διστακτικός με τα supergroups. Έχουν φτιαχτεί εκατοντάδες
και τα περισσότερα από αυτά απογοήτευσαν. Από τη μνήμη ανασύρω μονάχα ονόματα σαν τους Cream, τους Blind Faith και ελάχιστα ακόμα. Το ίδιο διστακτικός ήμουν και όταν
έβαλα στο CD player το Amok
για να αισθανθώ την έκπληξη που μεταφράζεται στους Radiohead με το μπάσο του Flea. Απολαυστική η αίσθηση
του συνδυασμού beat με τις
χαοτικές αναζητήσεις του Thom Yorke
και του Nigel Godrich
στο υπερπέραν. Μουσική του παρόντος από το μέλλον.
19. Sky
Ferreira - Night Time, My Time
Όταν μία μεγάλη δισκογραφική σε παίρνει σε ηλικία 15 ετών
για να σε κάνει μία νέα Britney Spears
κι εσύ εξελίσσεσαι σε μία παρακμιακή και cult pop star δικαιούσαι την προσοχή. Παρακμιακοί οι στίχοι της,
παρακμιακή η φιγούρα της, παρακμιακός κι ο τρόπος που τραγουδά πάνω από τους 80s ρυθμούς
και ήχους. Σαν ένα ξεπεσμένο μοντέλο (που είναι και στην πραγματικότητα), σαν
μία ξεπεσμένη σταρ του Χόλιγουντ σε ηλικία μόλις 22 ετών, μοιάζει σα να έχει
βγει από μία νύχτα βουτηγμένη στην αμαρτία και την κατάχρηση. Πιο ροκ
συστατικά από αυτά υπάρχουν;
18. Kelela
– Cut 4 Me
Όταν το r&b παντρεύεται με την underground ηλεκτρονική
dance. Κι όταν το
ζευγάρι συναντά ένα κορίτσι αιθιοπικής καταγωγής, που μεγάλωσε στις ΗΠΑ ακούγοντας
Miriam
Makeba και Natalie Cole τότε το αποτέλεσμα είναι
το Сut 4 Me.
Η Kelela Mizanekristos, όπως είναι το πλήρες όνομά της, μας εισάγει
στη νέα εποχή της μουσικής που το underground δεν είναι οι περιθωριακοί τύποι
που χάνονται σε αναζητήσεις του πρωτάκουστου και του παράξενου. Είναι μί9α προσπάθεια έκφρασης και απελευθέρωσης ταυτόχρονα μέσα και από το χορό.
17. Disclosure
– Settle
Ακόμα μία οικογενειακή υπόθεση στη σημερινή μουσική σκηνή.
Τα αδέλφια Guy και Howard Lawrence,
22 και 19 ετών, αντίστοιχα, έβγαλαν τον απολαυστικότερο δίσκο της χρονιάς από
κάθε άποψη.
Είναι house,
είναι ηλεκτρονικοί, είναι χορευτικοί, είναι pop. Και όλα αυτά τα παίζουν συνδυασμένα «ξεδιάντροπα»,
απαλλαγμένα από ενοχές και εμμονές. Aluna George, Jamie Woon, Sam Smith, Ed McFarlane και Eliza Doolittle τους βοηθούν.
16. Lorde - Pure Heroine
Κάθε χρονιά, τα τελευταία δέκα χρόνια, έχει και τη δική της θηλυκή έκπληξη. Ήταν η Amy Winehouse, η Duffy, η σούπερ σταρ Adele…
Φέτος, είναι η 17χρονη πιτσιρίκα Lorde από τη Νέα Ζηλανδία. Ξεκινώντας με το Royals, ένα φαινομενικά βατό εφηβικό χιτ κατάφερε σε χρόνο ρεκόρ να κατακτήσει ολόκληρο το παγκόσμιο μουσικό στερέωμα. Ευαίσθητη ως έφηβη, αλλά και εξαιρετικά ώριμη ως ερμηνεύτρια και στιχουργός μας πρόσφερε το πιο ελπιδοφόρο ντεμπούτο της χρονιάς.
15. Laura
Mvula – Sing To The Moon
Είναι ακόμα μία retro-soul τραγουδίστρια; Ο Αλέξης Πετρίδης της Guardian και ένας από τους καλύτερους κριτικούς αυτή τη στιγμή στον παγκόσμιο μουσικό Τύπο, σωστά επεσήμανε ότι ένας τέτοιος
χαρακτηρισμός είναι άδικος για αυτή τη σπουδαία μουσικό από το Birmingham.
Η μουσική της συνδυάζει
τα γκόσπελ (άλλωστε, από αυτά ξεκίνησε), την jazz, τη soul,
την ακουστική ποπ (έχει σημεία που σε παραπέμπουν στους Carpenters) και το Sing To The Moon βγάζει
μία μεγάλη ζεστασιά.
14. Rhye –
Woman
Ένα ντουέτο που απαρτίζεται από ένα καναδό μουσικό (Mike Milosh) και ένα δανό (Robin Hannibal ή Braun), οι
οποίοι βρίσκονταν κάτω από την ίδια δισκογραφική ετικέτα (Plug Research) θα
ήταν κάτι σύνηθες αν η μουσική των Rhye δεν
ήταν τόσο ξεχωριστή. Είναι ηλεκτρονικοί όσο και ακουστικοί, χρησιμοποιούν
πνευστά και έγχορδα που δύσκολα τα ξεχωρίζεις από τα synths,
αγαπούν πολύ το μπάσο –άρα και το ρυθμό- και διαθέτουν ένα σπουδαίο ερμηνευτή
(η φωνή του Milosh είναι πραγματικά ξεχωριστή). Αποτέλεσμα; Ένα σπουδαίο
ντεμπούτο.
13. Nine
Inch Nails - Hesitation Marks
Δηλώνω πιστός θαυμαστής και ακόλουθος του Trent Reznor. 25 χρόνια μετά το ντεμπούτο του Pretty Hate Machine
επιστρέφει, χωρίς ποτέ στο ενδιάμεσο να μας έχει απογοητεύσει, μετά από
πενταετή απουσία και μία μεγάλη προσωπική περιπέτεια, η οποία αποτυπώνεται κι
εδώ τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Το ροκ του μέλλοντος που ο Trent σκάρωσε δύο δεκαετίες πριν είναι ακόμα μελλοντικό όσο ήταν και τότε. Και παρότι ακούγεται ως industrial είναι περισσότερο ανθρώπινο από πολλά νέα προϊόντα.
12. Eminem
- Marshall Mathers LP 2
Κοντεύει δεκαετία που ο Eminem είχε
να βγάλει κάτι πραγματικά αξιόλογο πέραν των στάνταρ που μας είχε συνηθίσει.
Αντιφατικός, εριστικός, επιθετικός και ταυτόχρονα ευαίσθητος ντύνεται ξανά με
την εφηβική φιγούρα του Marshall Mathers για να φτιάξει ένα διπλό, απολαυστικό άλμπουμ με τα
γνωστά του συστατικά. Ταχύτητα, ευθύτητα, ανωριμότητα που μεταφράζεται σε ελευθερία έκφρασης καθώς σε πυροβολεί με τις ρίμες του. Άλμπουμ που έλειπε από το εκφυλισμένο πια hip-hop. Καλώς ορίσατε πίσω, κύριε Mathers.
11. Kurt
Vile - Wakin on a Pretty Daze
Ο Kurt Vile
είναι κατά την άποψή μου ο πιο ευθύς και ειλικρινής τραγουδοποιός των
τελευταίων χρόνων. Και όταν λέει ότι ξυπνά σαστισμένος το εννοεί. Αλλά αυτό το
σάστισμα είναι δημιουργικό.
Με συνεργασίες μουσικών από τους Warpaint και τους
Beachwood Sparks
προσθέτει μία ιδιαίτερη ατμόσφαιρα στις συνήθως απλοϊκές συνθέσεις του και τα
τραγούδια του νέου του δίσκου αποκαλύπτουν ότι ποτέ το απλό δεν ήταν τόσο
προσεγμένο στη λεπτομέρειά του. Αντιφατικό; Κάθε άλλο…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου