Πολύς ο λόγος εδώ και
καιρό για το ακαδημαϊκό και πολιτιστικό
μποϋκοτάζ στο οποίο καλούν παλαιστινιακές και ισραηλινές οργανώσεις και το BDS movement με
πρωτοστατούντες διεθνώς τον Roger
Waters, τον Brian
Eno, τον Ken
Loach, τον Noam
Chomsky ή τον ισραηλινό
ιστορικό Ilan Pappe και
πολλές ακόμα προσωπικότητες των γραμμάτων
και των τεχνών.
Το κίνημα, βέβαια, έχει
και τους πολέμιούς του, ανάμεσά
τους και μουσικούς, που αρνούνται
να συνταχθούν κι εξακολουθούν να δίνουν
συναυλίες αγνοώντας τις εκκλήσεις των
ομότεχνών τους που συμμετέχουν. Πρόσφατα
τα παραδείγματα των Radiohead
(Ιούλιος 2017) και του Nick
Cave (Νοέρμβριος 2017), αλλά
και του Meteor Festival, της
πρώτης απόπειρας διοργάνωσης μουσικού
φεστιβάλ στο Ισραήλ.
Το Meteor,
που διεξήχθη, τελικώς,
τον Σεπτέμβριο της περασμένης χρονιάς
πέρασε από χίλια μύρια κύματα, καθώς
υπήρξαν περισσότερα από δέκα ονόματα
που ακύρωσαν είτε μετά τις παραινέσεις
του BDS είτε
επειδή αντιλήφθηκαν ότι η αρχική απόφαση
συμμετοχής τους ήταν λανθασμένη είτε,
τέλος, επειδή ζύγισαν τα υπέρ και τα
κατά για τη δημοφιλία τους αφού η
κατακραυγή στο μουσικόφιλο κοινή
θεωρείτο δεδομένη. Είχαν, βλέπετε,
προηγηθεί κι οι αποδοκιμασίες στους
Radiohead κι η
διαμαρτυρία με πλακάτ στην εμφάνισή
τους στο Glastonbury που
είχε προηγηθεί αυτής στο Ισραήλ.
Πρώτη και
καλύτερη που ακύρωσε η Lana
Del Rey, που θα ήταν κι η
headliner του
τριημέρου για να ακολουθήσουν αρκετοί
ακόμα, όπως οι Off Montreal
βγάζοντας ανακοινώσεις
που κατήγγειλαν το apartheid
έμμεσα ή και άμεσα.
Παρόλα αυτά,
το φεστιβάλ έγινε με τους διοργανωτές
να καταφέρνουν να κρατήσουν τον Kamashi
Washington που ήταν το δεύτερο
μεγάλο όνομα, τον Ariel Pink
και τους Tame
Impala, καθώς και δεκάδες άλλων μικρότερων
ονομάτων διεθνών και εγχώριων.
Η διοργάνωση, τελικά,
κρίθηκε αποτυχημένη αφού δεν μπόρεσε
να προσελκύσει τον κόσμο που περίμεναν
οι διοργανωτές της κι η εταιρία τώρα
κινδυνεύει με πτώχευση έχοντας αφήσει
απλήρωτους δεκάδες μουσικούς και
τεχνικούς.
Οι Radiohead
ως εργαλείο προπαγάνδας
Δεν
συνέβη, πάντως, το ίδιο και με τις
συναυλίες των Radiohead και
του Nick Cave, οι οποίες ήταν
sold out.
Μόλις
προχθές, όμως, η ισραηλινή εφημερίδα
Haaretz αποκάλυψε ότι οι
συναυλίες των Radiohead έγιναν
με την μεσολάβηση του υπουργείου
Εξωτερικών του Ισραήλ, αλλά και του
Υπουργείου Δημόσιας Ασφάλειας. Και σε
ό,τι αφορά το δεύτερο υπουργείο, ίσως
να ακούγεται λογικό αφού για την
παραχώρηση δημόσιου χώρου απαιτείται
παντού η άδεια της αστυνομίας. Σε ό,τι
αφορά, όμως, το υπουργείο εξωτερικών;
Ο
διοργανωτής της συναυλίας Aran
Arielli, ιδιοκτήτης της
εταιρίας παραγωγών Naranjah
που διοργανώνει και το
Meteor Festival, αποκάλυψε
ότι προσέγγισε ο ίδιος τον υπουργό
εξωτερικών και τον έπεισε να μεσολαβήσει
καθώς αυτή η συναυλία θα ήταν μια μεγάλη
νίκη της ισραηλινής προπαγάνδας (Hasbara)
έναντι του BDS
και του Roger
Waters.
Τελικώς,
έτσι και συνέβη κι οι διοργανωτές πήραν
την άδεια.
Αυτή
η αποκάλυψη έρχεται να καταρρίψει το
επιχείρημα του Thom Yorke,
αλλά και του Nick
Cave και όσων, τελικά,
εξακολουθούν να δίνουν συναυλίες στο
Ισραήλ ότι “δεν παίζουμε για τις
κυβερνήσεις, αλλά για τον κόσμο μας”
αφού αποδεικνύεται ότι η κυβέρνηση του
Ισραήλ χρησιμοποιεί αυτές τις εμφανίσεις
για την διεθνή προπαγάνδα της.
Θέλει ο Nick
Cave να κρυφτεί κι η Hasbara
δεν τον αφήνει
Με
τον ίδιο και πιο απροκάλυπτο τρόπο το
κράτος του Ισραήλ είχε εκμεταλλευτεί
και την εμφάνιση του Nick
Cave με
δηλώσεις “αγάπης” και εμφανή προπαγάνδα
τόσο σε ΜΜΕ όσο και στα social
media από
υπουργούς, πρεσβευτές και διεθνή
λόμπυ.
Οι δηλώσεις αυτές έχουν
συγκεντρωθεί σε ανακοίνωση-καταγγελία
του οργανισμού Artists For Palestine
και μπορείτε να τις
διαβάσετε εδώ.
Κι αν για
τους Radiohead μπορεί
κάποιος να βρει δικαιολογίες, καθώς το
Ισραήλ ήταν η πρώτη χώρα που τους
αγκάλιασε με το Creep να
γίνεται δημοφιλές εκεί πολύ πριν κάνει
επιτυχία στον υπόλοιπο κόσμο και ο
κιθαρίστας John Greenwood είναι
παντρεμένος με καλλιτέχνη ισραηλινής
καταγωγής, για τον Nick
Cave, ο οποίος μάλιστα,
μίλησε και με σκληρή γλώσσα τόσο πριν
τις συναυλίες του όσο και μετά, δεν
φαίνεται να υπάρχει κανένα ελαφρυντικό.
Κι ενώ η
πλειοψηφία των καλλιτεχνών και των
πνευματικών ανθρώπων έχει συνταχθεί
στο BDS υπάρχουν
ακόμα αρκετοί μουσικοί που συνεχίζουν
να κλείνουν εμφανίσεις στο Ισραήλ παρά
τις εκκλήσεις και το βασικό ερώτημα:
τριάντα χρόνια πίσω θα κάνατε το ίδιο
και στο apartheid της
Νότιας Αφρικής ή θα συμμετείχατε στο
μποϋκοτάζ;
Το πιθανότερο
είναι ότι θα συμμετείχαν, αλλά δεν πρέπει
να λησμονούμε κι εμείς ότι το μποϋκοτάζ
στο νοτιοαφρικανικό καθεστώς χρειάστηκε
είκοσι χρόνια για να γίνει καθολικό.
Και, βέβαια,
κανείς δεν απαντά στο βασικό και αμείλικτο
ερώτημα: είναι σωστό να παίζεις σε μια
χώρα που αποκλείει σε ορισμένα εκατομμύρια
πολιτών της τη δυνατότητα να έρθουν να
σε παρακολουθήσουν;
Διαβάστε επίσης:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου